Blog van Rob Verboom.
Zondag 9 september, we hebben weer een heerlijk ontbijt gekregen met roereieren en vers brood. We kunnen het niet vaak genoeg herhalen; er wordt goed voor de interne mens gezorgd. Na het ontbijt heeft de groep, onder leiding van Ben, de nachtduik geëvalueerd. Alles ging conform het duikplan, zoals het hoort natuurlijk en voor de verandering hebben we nu wel in één keer alles naar boven kunnen brengen. We leren het nog wel!
Na 45 minuten varen in rustig water met 20cm golven zijn we op de volgende bestemming geankerd. Een onbekend wrak op 30 meter diepte. Bij een onbekend wrak is het natuurlijk de uitdaging om iets te vinden waar de naam op staat. De kentering is om half 12, dus we konden ons rustig klaarmaken toen er om elf uur een klein schip langszij kwam met 3 mannen.
Het zijn twee beroepsvissers en een vertegenwoordiger van Rijkswaterstaat, die als gast zijn uitgenodigd om de schoonmaakwerkzaamheden van dichtbij mee te maken.
Imre Schep van de VHLV, de Vereniging van Handlijnvissers en Fred, een ervaren handlijnvisser die al 14 jaar vist. De vereniging promoot ecologische vismethoden; precies wat DDNZS graag ziet.
Ben legt de missie van DDNZS uit en de mannen krijgen met een rondleiding over de indrukwekkende Cdt Fourcault. De cargozak met netten, nu al ruim 250 kilo, en de bakken met lood (ontilbaar) maken diepe indruk.
De vissers worden vergezeld door Waldo Broeksma, senior adviseur Natuur & Milieu bij Rijkswaterstaat. Waldo heeft al eens gedoken op één van de Kruisers, en kent dus van dichtbij de moeilijke omstandigheden waaronder de DDNS duikers moeten werken.
Om 11:36 springen Peter van Ling en ik overboord in het verkoelende water, het valt niet mee het warme weer op dek te staan met een droogpak aan en een dubbelset op je rug. We zwemmen naar de lijn en dalen samen af. Het zicht is prima, en na een paar meter beginnen we netten los te snijden en in mijn postzak te stoppen. Netten zijn een hoop volume, maar weinig gewicht. Met loodblokken erbij worden de zakken zwaar. Ze liggen overal. We monteren een hefballon aan de postzak en zorgen dat we deze veilig kunnen verplaatsen naar de ankerlijn. Daar hangen we de zak aan een lus in de lijn en vullen de ballon verder zodat deze neutraal hangt. Tevreden zwemmen we terug en beginnen aan de tweede zak die ook makkelijk vol komt. Deze hangen we op dezelfde manier aan de lijn. Mijn computer meldt me dat het tijd is om afscheid te nemen van het wrak en na het droppen van nog een handvol lood in de postzak gaan we rustig naar boven voor onze deco.
Zodra we boven zijn worden we door de standbij boot naar de kraan gebracht die ons met een kooi veilig aan dek zet, wat een luxe!
De zakken wegen samen 60 kilo en zitten vol met netten en lood, een productieve duik! Bij het wegen van het geborgen vistuig wordt het lood niet meegewogen. De doelstelling van Operatie Zuid is het bergen van 700 kg visnetten en lijnen.
Het wrak moet nog wel onbekend blijven helaas. Er is een stoomketel gezien, maar die was klein voor een schip van 100 meter, dus vermoedelijk was het een hulpketel. Op een scherf van een bord staat “Rotterdam” dus er is een vermoeden dat het een Nederlands schip is. We varen noordelijk naar de Antje Oltmans uit 1968, een vrachtschip dat in 18-10-1976 is gezonken door een schuivende lading. Op zoek naar nog meer netten en lood. We legen de postzakken en rollen de liftballonnen weer op ter voorbereiding van de volgende duik. We worden geroepen voor lunch en genieten kort daarna van een dikke Steak tartare en frietjes. De waarschuwing dat ze zwaarder van het schip zullen afkomen is zeker geen loze belofte.