Pagina niet gevonden – Duik de Noordzee schoon https://www.duikdenoordzeeschoon.nl Een organisatie zonder winstoogmerk... Tue, 12 Sep 2023 08:47:09 +0000 nl-NL hourly 1 https://wordpress.org/?v=6.4.3 https://www.duikdenoordzeeschoon.nl/wp-content/uploads/2018/01/cropped-logo-duik-de-noordzee-schoon-66x66.png Pagina niet gevonden – Duik de Noordzee schoon https://www.duikdenoordzeeschoon.nl 32 32 79914958 PERSBERICHT: Sportduikers verwijderen 3350 kilo afval uit Noordzee vol zeepaarden https://www.duikdenoordzeeschoon.nl/persbericht-sportduikers-verwijderen-3350-kilo-afval-uit-noordzee-vol-zeepaarden/ Tue, 12 Sep 2023 08:47:09 +0000 https://www.duikdenoordzeeschoon.nl/?p=10284

Zondagmiddag keerden 18 gepassioneerde vrijwilligers van Stichting Duik de Noordzee Schoon terug in de haven van Stellendam na een zesdaagse expeditie. Tijdens deze missie slaagden zij erin om naar schatting 2500 kg visnetten en 850 kg vislood te verwijderen, afkomstig van Nederlandse, Belgische en Franse wrakken in de Noordzee.

In deze 22e expeditie werd opnieuw gewerkt aan het verwijderen van zoveel mogelijk verloren afval van de Noordzeewrakken. Er zijn 13 duiken gemaakt op 11 verschillende wrakken. Oude vislijnen, (warrel)netten, vishaken en giftig vislood vormen een ernstige bedreiging voor het onderwaterleven. Zondag hebben de duikers ongeveer 2500 kilo netten en 850 kilo vislood uit zee aan land gebracht. Ook nu nog zaten er weer veel dieren, waaronder kreeften, krabben en vissen, verstrikt in dit afval. De dieren die nog in leven waren zijn zorgvuldig door de vrijwilligers bevrijd.

Een opvallend aspect aan deze expeditie was de voortdurende aanwezigheid van naar schatting duizenden jonge kortsnuit zeepaardjes (Hippocampus hippocampus). Ze zweefden in de waterkolom of hielden zich soms vast aan stukjes wier. Door het rustige weer van de afgelopen week waren deze prachtige zeepaardjes in alle drie de landen goed waarneembaar. Hadden de vrijwilligers vorig jaar nog een bijzondere ontmoeting met een tuimelaar, dit jaar was het snorkelen met zeepaardjes de onvergetelijke ervaring.

Samen met andere expedities van de afgelopen 13 jaar hebben vrijwilligers van Stichting Duik de Noordzee Schoon inmiddels meer dan 100.000 kilo afval geborgen van wrakken in de Noordzee. Scheepswrakken fungeren als biologische hotspots in zee, waarbij ze dienen als kraamkamers of schuilplaats voor veel dieren. Het afval op de zeebodem verzamelt zich vaak bij scheepswrakken omdat hier veel haakpunten aan zitten en ze luwe plekken veroorzaken in de stroming. Het afval is soms moeilijk te bergen omdat het vast zit aan wrakdelen of deels onder het zand is verdwenen. De vrijwilligers nemen de uitdaging aan en verwijderen het afval met de hand om verstoring van het onderwaterleven tot een minimum te beperkten.

Een toegewijde fotograaf heeft gedurende de expeditie het dierenleven en afvalprobleem gedocumenteerd. Hiermee beoogt de stichting bewustwording te creëren rondom vervuiling door verschillende typen (sport)visserij en het onder de aandacht brengen van de noodzaak tot bescherming van de Noordzee.

]]>
10284
Vakantie….. https://www.duikdenoordzeeschoon.nl/vakantie/ Sun, 10 Sep 2023 15:59:18 +0000 https://www.duikdenoordzeeschoon.nl/?p=10280

Tijdens deze expeditie lijken de Goden ons goed gezind. Jupiter, god van het weer, zorgt er de hele expeditie al voor dat we een golfslag van maximaal 30 centimeter hebben, een buitentemperatuur van 22 graden, geen wolkje aan de lucht en de zeewatertemperatuur ongeveer 19 graden.

Ook Helios, de zonnen god die samen met Selene, godin van de maan zijn ons eveneens goed gezind. Samen hebben zij ervoor gezorgd dat de gemiddelde tijd waarbij de kentering geschikt is om de eerste duik van de dag te maken ongeveer 10 uur is. Dit betekent dat de wekker ’s morgens om 7:30 uur gezet kan worden om aan te schuiven bij het ontbijt wat om 10 uur geserveerd wordt.

Dit gevoel ken je toch alleen op vakantie?

Vandaag was het anders. De kentering voor de eerste duik zou om 7:00 uur zijn, wat betekent dat de wekker om kwart voor zes gezet moest worden om op tijd klaar te zijn om het anker te gooien op de locatie van het wrak, genaamd Trifels en ons klaar te maken voor de duik. Op het dek brengt iedereen zich in gereedheid voor de eerste duik van de dag, net als de zon die opkomt en weer gaat zorgen voor een prachtige dag.

De Trifels is een Duits vrachtschip die in 1922 gebouwd is en in 1941 door een torpedo is geraakt en naar de zeebodem verdwenen. Tot nu toe is het zicht onderwater op de wrakken redelijk tot goed te noemen en al dit samen maken de omstandigheden op zee uniek. We zijn weer benieuwd wat we aantreffen op de Trifels.

Wat dit wrak vooral bijzonder maakt is dat bij een vorige expeditie een dolfijn twee dagen rond dit wrak gecirkeld heeft en zich kostelijk heeft vermaakt met de duikers van Duik de Noordzee Schoon. Vooral Ben had zichzelf ervan overtuigd dat de dolfijn het geluid van ons duikschip De Tender duidelijk zou herkennen als we zijn territorium zouden invaren en ons zou verwelkomen met zijn aanwezigheid.

De duikers gaan te water en treffen net zoals op de andere wrakken die we al bezocht hebben veel vislood en netten aan. De duikers van Duik de Noordzee Schoon doen er weer alles aan om ook dit wrak te ontdoen van de netten en het vislood en vullen weer vele postzakken. De biologen Renate en Lea brengen het onderwaterleven in kaart en fotograaf Joost legt dit allemaal vast. De duiktijd is voorbij. Sven en ik duiken als laatste buddy paar. We overtuigen ons ervan dat er niemand op het wrak achter is gebleven, zekeren de volle postzakken met vuil aan de lijn en we koppelen de lijn weer los van het wrak.

Helaas, geen bezoek van de dolfijn, maar de Trifels en de Noordzee wel weer een beetje schoner en de goden blijven ons goed gestemd.

Erik Stein

]]>
10280
Groentje https://www.duikdenoordzeeschoon.nl/groentje/ Sat, 09 Sep 2023 16:09:40 +0000 https://www.duikdenoordzeeschoon.nl/?p=10275

4 september eindelijk! Voor de 5de keer controleer ik mijn spullen om tot de conclusie te komen dat alles nog steeds compleet is. Mijn 1ste expeditie met DDNZS gaat bijna beginnen.

Van huis uit heb ik mee gekregen om op tijd te zijn dus ben ik twee en een half uur te vroeg. Net op het moment dat ik me begin af te vragen of ik het niet overdrijf kom ik er in Stellendam snel achter dat ik lang niet de eerste ben. Na het inschepen van de spullen vertrekken we, volgens plan, iets over 18:00 uur om morgen op de eerste duik locatie aan te komen. De expeditie begint!

Tijdens de briefing voor de eerste duik vertelt Ben dat we duiken op een wrak met de naam MS Alfonso Tercero. Het schip is in 1960 gebouwd en in 1969 na een aanvaring met de Zweedse MS Brasilia gezonken. In de 54 jaar dat het op de bodem licht heeft het schip veel netten, lood en ander vismateriaal verzameld wat geborgen moet worden. Bij de indeling van de buddyparen ben ik blij dat ik bij Erik wordt ingedeeld. Tussen deze groep ervaren Noordzee duikers voel ik mezelf een groentje en met Erik voelt het vertrouwd.

Op het signaal van Ben wordt het anker gegooid en het avontuur kan beginnen. Een matige stroming levert ons zonder moeite af bij de ankerlijn en het afdalen naar het schip kan beginnen. Het zicht is een stuk beter dan de meeste duiken die ik op de Noordzee heb gemaakt. De contouren van het wrak zijn goed zichtbaar en het wemelt van de steenbolken. Mensen die de Noordzee alleen van het strand kennen zullen nooit begrijpen dat dit het mooiste duikgebied van de wereld is. Al snel hebben we onze postzak gevuld met al het vislood wat we kunnen verplaatsen. We hangen de postzak aan de ankerlijn en beginnen met opstijging en veiligheidstop en we laten de Noordzee een beetje schoner achter.

Remko de Jong

]]>
10275
Drie Zielen Op De Noordzee: Op Zoek Naar Dolfijnen https://www.duikdenoordzeeschoon.nl/drie-zielen-op-de-noordzee-op-zoek-naar-dolfijnen/ Fri, 08 Sep 2023 15:07:02 +0000 https://www.duikdenoordzeeschoon.nl/?p=10266

De zoute zeewind waaide door hun grijzende haren terwijl ze de krakende ketting in hun verweerde handen vasthielden. Deze drie mannen, totaal verschillend in leeftijd en beroep, hadden één gemeenschappelijk doel: dolfijnen lokken in de uitgestrekte wateren van de Noordzee.

De Oude Man en de Zee

De oudste van het trio was Ben, een man met rimpels zo diep als de zee zelf. Hij had zijn hele leven op zee doorgebracht en zijn ogen vertelden verhalen over de ontelbare avonturen die hij had beleefd. Ben was de ankerfiguur van de groep, zijn ervaring en kennis van de oceaan waren ongeëvenaard. Als kind droomde hij ervan om dolfijnen te zien en nu, op zijn oude dag, was hij vastbesloten om die droom te vervullen.

De Fotograaf van de Onderwaterwereld

Naast Ben stond Joost, een gepassioneerde fotograaf. Zijn camera’s waren zijn meest kostbare bezittingen, en hij had de oceaan over de hele wereld afgereisd om de schoonheid van de onderwaterwereld vast te leggen. Dolfijnen waren altijd zijn favoriete onderwerp geweest en hij hoopte op de perfecte opname om zijn levenswerk te voltooien. Zijn ogen glinsterden van opwinding terwijl hij zijn camera gereedmaakte, klaar om elk moment vast te leggen.

De Godsdienstleraar van de Zee

Aan de andere kant van de boot bevond zich Martin, een man die zijn dagen normaal gesproken doorbracht met het onderwijzen van religie aan jonge geesten. Maar de zee had altijd een spirituele aantrekkingskracht op hem gehad. Hij geloofde dat de oceaan een plek van wonderen was, waarin men dichter bij God kon komen. Voor Martin was het lokken van dolfijnen meer dan alleen een avontuur; het was een zoektocht naar spirituele verlichting, een kans om de wonderen van de schepping te ervaren.

Samen Op Avontuur

Terwijl de mannen de rammelende ketting in de diepte lieten zakken, voelden ze de spanning in de lucht. De golven kabbelden rustig rond de boot en de horizon was eindeloos. Het was een vredig moment, een samensmelting van hoop en verwachting.

Ze wisten dat het niet gegarandeerd was dat ze dolfijnen zouden zien, maar dat maakte niet uit. Voor deze drie mannen was de reis zelf de beloning. Ze deelden verhalen, lachten en deelden stiltes die alleen in de aanwezigheid van de zee begrepen konden worden.

In die momenten van eenheid met de oceaan voelden ze zich dichter bij de natuur, dichter bij hun dromen, en dichter bij hun innerlijke spirituele waarheden dan ooit tevoren.

Of ze uiteindelijk dolfijnen zagen of niet, deze drie mannen hadden al een onvergetelijke reis op de Noordzee gemaakt. Ze bewezen dat het nooit te laat is om je dromen na te jagen, dat passies ons kunnen verenigen en dat de oceaan, met al zijn mysterie en majesteit, de menselijke ziel kan verrijken op manieren die moeilijk te beschrijven zijn.

Einde van het verhaal, maar het begin van een nieuw avontuur voor deze onwaarschijnlijke reisgenoten op de Noordzee.

Liefs Rogier en zijn maatje Chat 😉

]]>
10266
Terug https://www.duikdenoordzeeschoon.nl/terug/ Wed, 06 Sep 2023 17:04:48 +0000 https://www.duikdenoordzeeschoon.nl/?p=10261

Ergens in alle communicatie moet ik een memo gemist hebben. 18 uur aankomst is niet hetzelfde als 18 uur vertrek. Zeker niet als je de hoeveelheid spullen ziet die een mens mee moet sjouwen om een weekje door te kunnen brengen op zee. Maar vele handen maken licht werk en dus veert mijn auto opgelucht op als de spullen eruit zijn, is de boot nog een beetje voller geworden en worden de trossen losgegooid terwijl ik nog maar nauwelijks aan boord sta. Op een zonovergoten, bijna windstille avond begint de motor te brommen en varen we de haven van Stellendam uit. Meer dan 3 jaar geleden is het dat ik de Noordzee opging. Een nieuw virus dat rondwaarde, een nieuwe baan die aanmerkelijk meer tijd en aandacht vraagt kortom het is er niet van gekomen maar daar komt nu verandering in: de zilte lucht, het schuim van de boeggolf, de krijsende meeuwen, het diepgroene water. Ik zie, ruik, hoor en voel het: de Noordzee wacht.

De ontvangst door het team levert veel bekende gezichten op. Oude bekenden waarmee we mooie avonturen beleefd hebben. Maar gelukkig ook veel nieuwe gezichten zijn het team komen versterken en zoals altijd schept het gemeenschappelijke doel meteen een band: duiken in het mooiste duikgebied ter wereld en dan ook nog eens een bijdrage leveren aan het mooier en schoner achterlaten ervan.

De nacht is kalm, de boot ligt voor anker met uitzicht op genoeg rode lampjes om een beetje pooier op de Wallen jaloers te maken. We worden omringt door honderden windmolens. Als je zo om je heen kijkt is het haast niet voor te stellen dat er nog ruimte is voor andere activiteiten. En dan te bedenken dat nu nog maar zo’n 20% van alle plannen zijn uitgevoerd. Aan de ene kant mooi want het zijn de facto beschermde gebieden, aan de andere kant kun je je afvragen wat zo’n ingrijpende verandering voor lange termijn gevolgen gaat hebben. Laten we zeggen dat menselijk ingrijpen in de natuurlijke omgeving maar zelden iets goeds heeft opgeleverd…

De volgende dag is het tijd om mijn haar weer eens een Noordzeespoeling te geven. Het wrak van de Alfonso Tercero is het doel en ik voel een beetje onrust. Natuurlijk heb ik met grote regelmaat doorgedoken maar Noordzeeduiken zijn duiken van de buitencategorie. Ik kijk nog een keer mijn uitrusting na, maar alles voelt vertrouwd, zit op de plek waar ik het verwacht. Ik stap naar de reling, wacht op het teken van de duikleider en dan is het een stap vooruit, een klein stukje vliegen en ik word omringt door het groene water van de Noordzee. Ik daal af langs de lijn en het gevoel dat ik zo gemist hebt, zakt langzaam weer over mij heen: een vreemde maar heerlijke combinatie van rust en opwinding. Een witte lijn verdwijnt de diepte in, om je heen is alles smaragdgroen en met elke vinslag ga je dieper in het vertrouwen dat aan het einde van de lijn een wrak ligt. Een hoop staal met een verhaal, van mist of tornado’s, van stormen en slechte stuurmanskunst, van overlevenden en doden… En elk wrak is een hotspot voor het onderwaterleven. Eén van de laatste harde substraten die we intact hebben gelaten op een anders volledig omgeploegde zeebodem. De natuur is flexibel, weerbaar en opportunistisch. Ondanks verspild vislood, een wirwar aan vislijnen en -netten hebben baksteenanemonen het wrak gekoloniseerd, grote spinkrabben waggelen onhandig maar indrukwekkend rond te zwaaien met hun imposante klauwen, steenbolken zwermen in dichte scholen over het wrak, een fluwelen zwemkrab komt voorbij gefladderd en een enkele gehoornde slijmvis met z’n koddige gewei zit verscholen onder een richeltje. En nu weet ik het weer: dit is de wereld waar ik van hou en ik ben er weer bij!

Willem Heijdeman

]]>
10261
Net een relatie https://www.duikdenoordzeeschoon.nl/net-een-relatie/ Tue, 18 Jul 2023 15:27:53 +0000 https://www.duikdenoordzeeschoon.nl/?p=10248

In een blog over een eerdere expeditie 2 jaar geleden, heb ik al laten weten dat ik verliefd ben geworden op de Noordzee. En dat verloopt eigenlijk net als een relatie. Herkennen jullie dit: In het begin ben je hopeloos verliefd en zie je alleen de mooie dingen. Na verloop van tijd wortelt de liefde dieper, het wordt houden van. Je ziet dan ook wat onvolkomenheden die in de relatie soms wat uitdagingen brengen. Zo ook de Noordzee. Denk aan de golfslag. Eerder accepteerde je een geannuleerde duik in verband met golfslag en wachtend op de volgende mogelijkheid keek je naar die mooie golven. Nu baal je ervan, heb je het erover, soms iets te vaak, maar uiteindelijk hoort het bij je lief, de Noordzee.

En herkennen jullie dit ook: ineens zie je iets waardoor je weer helemaal verliefd wordt. Dat was dit jaar ook. Het begin van de expeditie leidde ons naar de Doggersbank, een gebied dat wat noordelijker ligt. Wat een verschil met het bruine, groene en meestal wel redelijk heldere water was dit zeg! Kraakhelder blauw water met zicht van zeker meer dan 20meter! Opnieuw weer die kriebels!  Zonder morren accepteer ik de voorspelling wat betreft de omstandigheden (wind, golfslag) wanneer we dit mooie gebied verlaten en richting de Wadden vertrekken.

We onderbreken het duiken even om te schuilen in de haven van Borkum om vervolgens weer op pad te gaan. Boven de Wadden verwachten we veel rommel wat nog afkomstig is van de MSC Zoë. En dat klopt, complete wandkleden, uit elkaar gevallen donsjassen, wasrekken, het ligt er allemaal nog. We doen wat we kunnen om dit gebied schoner achter te laten. Wat een bende maken we als mensheid toch van deze prachtige omgeving. Uit het zicht uit het hart? Voor ons niet, wij zien jaarlijks wat de gevolgen van deze containerramp nog steeds zijn, bijna 5 jaar geleden.

De relatie met de expeditieleden onderling verloopt trouwens net zo. In het begin zie je ieders onvolkomenheid niet en na verloop van tijd borrelen die wel op. Wederzijds (on)begrip, net als in een relatie. Zeker op dagen dat er niet gedoken kan worden wrijft het soms, maar we vinden elkaar altijd weer terug. Het gezamenlijk doel verbroedert en na soms pittige discussies herpakken we weer om mooie dingen samen te delen. Prachtig om te zien, ik zou dit niet willen missen!

Net een relatie, of anders geschreven, nettenrelatie. De netten die ons als team verbinden.

Wouter ten Raa

]]>
10248
Dansles https://www.duikdenoordzeeschoon.nl/dansles/ Tue, 18 Jul 2023 09:19:56 +0000 https://www.duikdenoordzeeschoon.nl/?p=10251

(Een waargebeurd verhaal met verdraaide waarheden)

De trossen zijn geworpen en we laten onze weg dirigeren op het ritme van de scheepsmotoren van de MS Tender. De heupjes beginnen wat onwennig heen-en-weer te bewegen, terwijl ik probeer langzaam dit ritme weer op te pakken. Gevoel voor ritme heb ik wel, maar met mijn enigszins introverte persoonlijkheid valt het niet mee om uitbundig te dansen. Dit zal ik van nature altijd proberen te mijden.

Ik ben wel iemand die zichtzelf blijft uitdagen omdat ik weet dat dit belangrijk voor me is en me in het verleden al veel goeds heeft gebracht. Het is goed om uit jouw comfortzone te stappen en te ontdekken wat er te vinden is achter de horizon die jij voor jezelf hebt opgeworpen. Tot zover de theorie…

Ik was 14 jaar en daar stond ik dan.. Volledig overprikkeld, klamme handen en mijn nieuwe schoenen van lood. Deze schoenen moesten gaan dansen, maar ze wilden vluchten. Mijn eerste dansles in danscentrum Koning te Stadskanaal. Ik moest een meisje uitkiezen om mee te gaan dansen. Hoe heb ik me hierin laten praten..? Een paar van mijn vrienden stappen voorzichtig op een meisje af. Het meisje dat ik op het oog had wordt vlak voor mij weggekaapt door één van mijn beste vrienden en ik wijk dus maar naar rechts, terwijl ik bijna struikel over mijn eigen voeten. Het zweet breekt me uit…

Het zweet op mijn rug droogt nu langzaam op en het zeebriesje koelt me heerlijk af. Alle nodige spullen en mijn zware duikset staan weer aan boord. Ik probeer enige structuur te brengen in alle spullen die ik nodig heb om hier de komende dagen te overleven. De hitte, de dijken met haar zeesluizen en mijn dagelijkse beslommeringen verdwijnen langzaam achter de horizon.

De volgende ochtend zijn we ruim 100 zeemijlen uit de kust en bereiden we ons voor op het ontbijt met het nieuws van SBS6 op de achtergrond. De nieuwe miss Nederland blijkt een transgender te zijn. Een grote brand heeft meerdere bedrijven in de as gelegd. Er wordt getwijfeld over het al-dan-niet toekennen van een code rood in verband met storm, windstoten, onweer en hagelstenen die de grote van een golfbal kunnen aannemen.

Misschien had ik dit liever allemaal niet willen weten en had ik dit liever achter de horizon willen laten. Een code geel lijkt mij voldoende en laten we ondertussen maar zo ver als mogelijk uit de buurt blijven denk ik dan… Alles in mij zegt dat we nu beter kunnen vluchten.

Van Quickstep naar Rumba en van Tango naar Chachacha. Klamme handjes bleef ik houden, maar één ding wist ik al vrij snel zeker. Dansen is niet mijn ding!

Vandaag is alles anders. Het weer is omgedraaid en de golven zijn opgestuwd. Ik heb goede zin en het voelt alsof ik de wereld aan kan. De heupen zijn inmiddels losgeschud en ik spring de dansvloer op vol overtuiging van mijn kunnen. Mijn vrienden en vriendinnen dansen hier met me mee. De dansvloer lijkt te bewegen en de kleuren en geluiden om mij heen lijken intenser dan ooit tevoren. We dansen, we springen, we lachen en zingen. Ik neem Klaudie bij de hand voor een Tango van bakboord naar stuurboord en grijp me vast aan Harold voor een Quickstep retour. Een golf overspoeld de dansvloer en ik struikel bijna over mijn eigen voeten. Ik wrijf het zout uit mijn ogen en droog mijn klamme handen aan mijn broekspijpen. Voor nu is mijn ego even gekrengd, maar wie weet wat de nabije toekomst me nog gaat brengen.

Hier sta ik dan met mijn nieuwe werklaarzen met neuzen van staal. Dit schoeisel moet mijn voeten stevig op de vloer houden, maar ze willen dansen…

Het weer verslechterd en de stroming zit tegen. “Ik denk dat dit het laatste zonnetje is”, zegt Ernst. “Voor vandaag of de rest van de expeditie?”, vraag ik hem. Ik dans maar door want ik wil het antwoord eigenlijk niet weten.. Soms kun je immers beter vluchten.

De enige manier om aan dit dansgeweld te ontkomen is door weg te duiken onder de golven. Hier kunnen we ons verbergen en heerst er rust. Vluchten kan nu echter niet meer. Ik ben onderdeel geworden van iets waar ik geen invloed op heb. Het is de MS Tender waar ik me door laat leiden en de Noordzee dirigeert. Het is maar te hopen dat deze trip me nog iets goeds gaat brengen, want één ding weet ik zeker. Duiken is wel mijn ding!

Eén seizoen dansles. Ik heb er veel van geleerd. Dansen is niet mijn ding! Maar het heeft me wel veel gebracht. Want het meisje dat tijdens mijn eerste dansles vlak voor mij werd weggekaapt, heb ik later leren kennen als Annemarie en is nu toch al ruim 18 jaar mijn vrouw!

Wouter Mennen

]]>
10251
Bijzondere vondst https://www.duikdenoordzeeschoon.nl/bijzondere-vondst/ Sun, 16 Jul 2023 08:26:20 +0000 https://www.duikdenoordzeeschoon.nl/?p=10241

Vrijdag 14 juli – Na een onderbreking van bijna twee dagen, kunnen we vandaag gelukkig weer duiken. Best leuk om even Borkum te zien en de benen te strekken, maar de tweede dag rondhangen in onzekerheid over wanneer we weer zullen vertrekken is niet het efficiëntste tijdverdrijf. Ook slaap ik niet zo lekker in de haven als op zee. Liever wat golven om mee in slaap te wiegen en liever het geronk van de motor dan dat van een hutgenoot…

De cyclus rondom het duiken is snel weer op gang. Steeds doen we precies dezelfde dingen, maar tóch moeten we constant scherp blijven. De eerste duik maken we op de Consul Horn, een groot wrak dat in de Tweede Wereldoorlog is gezonken. Klaudie en ik duiken in de derde groep, zodat zij filmbeelden kan maken van duikers in actie met eventueel gevonden spullen van de MSC Zoë containerramp, netten of kreeftenkorven.

Er zijn drie reels (dus 135 m aan lijn) uitgezwommen en Ben gebaard onderweg dat we vooral naar het eind moeten zwemmen en dat het daar mooi is. Ik pik ondertussen een stuk kabel, 2 visloodjes en een inktvis-aasje mee. Het laatste stuk lijn passeert een aantal kreeftenkorven, waar nog verschillende dieren in gevangen zitten. Allemaal verloren materiaal want er waren geen boeien te zien aan de oppervlakte. Ik laat het even liggen, want Klaudie heeft de signalen van Ben gezien en zwemt door. Ik hoef me ook geen zorgen te maken, er komen nog genoeg duikers langs dit punt. Het blijkt dat het hoogste stuk wrak, wat we op de sidescan duidelijk hadden zien uitsteken, precies 5 m na het einde van de reel ligt. Gelukkig is het zicht supergoed, dat geeft een fijn overzicht. Klaudie maakt beelden van Harold bij dat deel van het wrak. Ik zwem naar links om te voorkomen dat ik ook in beeld kom en de boel verpest met mijn mooie half oranje pak😉. Plotseling gaat mijn hart sneller kloppen, er ligt gewoon een dode dolfijnachtige voor me! Een relatief vers exemplaar, ik bekijk het geheel even en specifiek de borstvin en constateer dat het een bruinvis was. Het dier ligt er mooi bij en gelukkig niet verstrikt in een net. De zeesterren zitten al veelvuldig op de staart en bij de bek, een wormpje kruipt in het oog en even later begint een fluwelen zwemkrab aan deze enorme maaltijd. Een passerende kreeft lijkt nog niet geïnteresseerd. Klaudie is wel even bezig om deze unieke vondst goed in beeld te brengen, dus ik verken het stuk wrak en sein Daan even in over de bruinvis terwijl hij mijn gevonden afval in een zak stopt. Voor de laatste duikers die de reel komen ophalen laat ik een wetnote achter met de tekst ‘Dode bruinvis iets naar links’.

Ondanks dat dit wrak niet diep ligt (24 m) vliegt de tijd voorbij. Ik probeer gedurende de duik zo goed mogelijk de diersoorten te onthouden die ik tegenkom, om straks op het MOO-formulier van Stichting ANEMOON te kunnen noteren. Dat wordt gedurende de week steeds lastiger, want duiken beginnen op elkaar te lijken, maar misschien heeft het ook wel iets met stikstof te maken😉 . De kreeftenkorf die ik op de heenweg onder de lijn zag liggen is inmiddels opengesneden. Er hangt nog een volle postzak met netten aan de lijn om de plaats te markeren. Na een uur komt de stroming er al aardig in, dus ik neem deze zak mee terug naar de ankerlijn en we stijgen op. Eén blik op Klaudie vertelt mij genoeg; ze geeft me een boks en is blij met de duik. Op naar het volgende avontuur, over een uurtje of zes.

De tweede duik maken we op de Pampas. Ik verwacht er niet te veel van, eerdere duiken op deze plek waren met zeer slecht zicht en ik herinner me vooral een compleet uit elkaar geslagen wrak. Gelukkig is dat vandaag anders en kan ik daadwerkelijk vormen in het wrak herkennen. Vorig jaar hadden we al wat afval van de MSC Zoë gevonden en ook nu zien we nog genoeg. Binnen een halve minuut wijs ik Klaudie op wat kabelbomen, verstrikt in een net. Even verderop zie ik iets kleins, maar knalroods uit het zand steken. Ik veeg wat zand weg en zoek naar het BMW-logo. Toen het iets verder uitgegraven was zag ik wat het was: de zijspiegel van deze bekende speelgoedauto. Kansloos om de hele auto tevoorschijn te krijgen, het lag onder wrakplaten en een hoop zand. Tevens lag er weer een soort band bij wat ook van de containerramp komt. Een eindje verderop zie ik nog iets donkerblauws, wat zacht aanvoelt. Het lijkt een kuipstoeltje. Ook deze zit muurvast. Later hoor ik van Klaudie dat er door de jaren heen al minstens drie verschillende mensen hebben geprobeerd om deze specifieke stoel los te krijgen. Het frustreert natuurlijk enorm om het afval wel te zien liggen, maar het niet mee te kunnen nemen. Gezamenlijk vullen we op de voorpunt van het schip toch nog een bigbag met afval. Andere duikers hadden onder andere bekende voorwerpen zoals een donsjasje, een koelkast-deurhendel en een schoen weten mee te nemen. We zijn duidelijk nog niet verlost van de gevolgen van deze containerramp.

Renate Olie

Spiegel van speelgoedauto onder het zand. Afkomstig van de MSC Zoë ramp.

]]>
10241
Borkum https://www.duikdenoordzeeschoon.nl/borkum/ Fri, 14 Jul 2023 07:25:43 +0000 https://www.duikdenoordzeeschoon.nl/?p=10233

Zaterdagavond, 8 juli aan boord van de Tender 1. Het is een gezellige drukte. De 15 expeditieleden lopen op en onder het dek langs elkaar om hun kooi te zoeken en hun duikspullen een plaats te geven. Alles controleren en goed vastzetten. De weersverwachting voorspelt een onrustige week. Er wordt harde wind en flinke golven verwacht rond dinsdag of woensdag maar de windrichting is nog onduidelijk. De ene voorspelling zegt zuidoost, de andere zuidwest. Ben, Frank en ik bespreken allerlei scenario’s. Zo snel mogelijk naar de Doggersbank zolang het weer goed blijft, en daarna naar de Deense kust als de wind zuidoost wordt, anders vluchten we naar Helgoland. We kunnen ook op de Doggersbank blijven oppert Frank, zijn voorspelling laat zien dat daar de golven juist het minst hoog zijn. De vrees voor toenemende wind stuurt alle gemaakte plannen in de war. We besluiten om eerst west te varen naar de U97. Dat is een bijzonder wrak om te duiken roept Ben, dat vindt iedereen leuk. Het is wel een flink eind varen en het is maar de vraag of we daar met kentering op tijd kunnen zijn.

De hele nacht vaart de Tender door naar de opgegeven coördinaten. In mijn kooi slaap ik een beetje half wakker op het ritme van de golven en het stampen van de dieselmotor. De volgende ochtend blijkt dat we veel eerder op bestemming zijn dan verwacht. We kunnen pas om 12:00 duiken maar zijn er al om 09:00. Drie uur wachten vindt Ben zonde van de tijd, dus wordt het plan weer aangepast en varen we door richting Ocean Prince, het boorplatform wat in 1968 tijdens een zware storm ten onder ging. Frank moppert wat dat hij dan een flinke omweg heeft gevaren en beter direct naar de Ocean Prince had kunnen varen, maar ja, het is zoals het is. De Ocean Prince ligt tegen de Doggersbank aan en in dat gebied kunnen we met doodtij op elk gewenst moment duiken omdat de stroom niet boven de halve knoop uitkomt.

We duiken om 17:00. Ik ga samen met Ben als eerste buddypaar naar beneden om de shotlijn vast te maken. Het is altijd een leuke klus want wij verkennen het wrak en bepalen de route. Bovendien hebben de eerste duikers het beste zicht. Het zicht op de Ocean Prince is geweldig goed. Het water heeft een heldere, blauwe tint, net als in de Middellandse zee en heel anders dan het groene, donkere water dichter bij de kust.

De volgende bestemming is de NL307, een naamloos wrak wat tegen de Nederlandse grens aanligt. In een eerdere expeditie doken we hier met biologen die enorm opgewonden boven kwamen omdat ze een nieuwe naaktslak voor de Nederlandse soortenlijst hadden ontdekt. Ik zie nog hun teleurgestelde gezichten toen ik ze vertelde dat het wrak nog net in het Engelse deel lag. Op Nederlandse bodem is deze soort (Cripora papillata) nog niet waargenomen. Een ‘Deja vu’ van onze Expeditie Doggersbank in 2011.

Op dinsdagochtend duiken we op de Jeanette Kristina. Voor oudgediende expeditieleden roept dat bijzondere herinneringen op. Dit was het meest spectaculaire wrak tijdens onze eerste Doggersbank expeditie in 2011. In die tijd waren we nog niet zo bedreven in de tochtplanning. We hadden nog niet veel betrouwbare wrakposities verzameld en bovendien was de sonarapparatuur aan boord van de Cdt Fourcault heel beperkt. Alleen als het schip recht over het wrak voer kregen we een echo op het scherm. Geen sidescansonar dus. We hadden toen veel duiken moeten laten schieten omdat we geen wrak konden vinden, tot grote frustratie van de tochtplanner en overige expeditieleden. Maar de Jeanette Kristina hadden we toen wel gevonden en bleek een enorm mooi en fotogeniek wrak. Klaudie, Udo en Cor hebben er geweldig mooie opnamen gemaakt. In latere Doggersbank expedities stond Jeanette Kristina altijd in het duikplan en stelde nooit teleur. Hier hebben we Zeewolf, Zeeduivel en een Octopus gezien. Stuk voor stuk heel bijzondere waarnemingen voor Nederlands water.

Nu ik weer op het wrak duik is duidelijk hoe erg het wrak inmiddels vervallen is. Het is niet meer als schip herkenbaar. Losse onderdelen zijn over de zeebodem verspreid. Het water is nog steeds erg helder dus we hebben goed overzicht over het wraklandschap. We hebben werk te doen. Bij vorige bezoeken zijn veel grote ballastloodblokken gevonden. Die gaan we bergen zodat ze de zee niet langer vervuilen. Ook achtergebleven netten worden geborgen. Net als 12 jaar geleden zie ik grote scholen jonge kabeljauwen rondzwemmen. Een prachtig gezicht.

We houden het weerbericht goed in de gaten. Er wordt nog steeds flinke wind verwacht en we besluiten naar het zuidoosten te varen, richting de kust boven de Waddeneilanden. We maken nog een paar mooie duiken op wrakken waar we al eens eerder gedoken hebben en bergen grote hoeveelheden net. Het zicht is goed maar haalt het niet bij de Doggersbank. De toenemende wind dwingt ons te schuilen in de haven van het Duitse eiland Borkum.

Daar mogen we aan wal, ook wel weer leuk voor de afwisseling. Borkum is een toeristeneiland met veel strand en uitgaansgelegenheden. Ook zien we veel zeehonden op de zandbanken liggen. We maken diverse plannen om de duikexpeditie voort te zetten maar ons plan wordt nu eenmaal door het weer en vooral de golfhoogte bepaald. Nu, donderdagmiddag liggen we nog steeds op Borkum en hopen tegen de avond weer verder te kunnen varen.

Sinds 2011 ben ik elk jaar van de partij geweest. Het is mooi om te zien dat Stichting Duik de Noordzee Schoon nog springlevend is en ook steeds weer nieuwe enthousiaste duikers weet aan te trekken. Dat is vooral te danken aan de inspanning van Ben en Klaudie die onvermoeid de doelstellingen scherp houden, fondsen weten te werven en een groot deel van de organisatie op hun schouders nemen. Ben springt nog steeds als eerste overboord om de shotlijn vast te maken. Stroom of leeftijd zal hem niet tegenhouden. Daar kunnen we allemaal een voorbeeld aan nemen.

Harold Batteram

 

 

]]>
10233
Op bezoek bij Jeanette https://www.duikdenoordzeeschoon.nl/op-bezoek-bij-jeanette/ Thu, 13 Jul 2023 13:10:59 +0000 https://www.duikdenoordzeeschoon.nl/?p=10221

Het is maandagochtend wanneer we ontwaken op de Doggersbank. De dag ervoor zijn we al duikend richting het noorden gegaan en nu zijn we dan in het meest noordelijke deel van het Nederlandse water. De Doggersbank is een ondiep stuk ten noorden van Nederland, midden tussen Engeland en Denemarken. Door de ondiepte stromen de getijden voornamelijk eromheen in plaats van er overheen. Dit zorgt voor zéér lange, haast verwaarloosbare, kenteringen.

Het is mooi weer en de zon beschijnt het blauwe water waar de Doggersbank bekend om staat. Op de planning staan vandaag twee duiken op het wrak de Jeanette Kristina. Dit is een Deens visserschip van zo’n 20 meter dat door brand gezonken is. Op een diepte van 30 meter heeft de Jeanette Kristina haar eeuwige haven gevonden met al haar netten nog op de trommel, klaar voor gebruik. Behalve het scheepswrak ligt hier ook een vijftal stapels stenen binnen een straal van 20 meter van het wrak. Deze stenen zijn hier in september 2021 neergelegd voor biologisch onderzoek. Het doel van deze stenen is het monitoren hoe snel begroeiing ontstaat op een hard substraat, zoals een wrak en rotsen. Bij de monitoring van de stenen in september 2022 is er zelfs een kleine achtarm (soort van mini octopus) waargenomen! Uniek voor Nederland.

Afgezien van het weghalen van oude vissersnetten en mogelijk sportvislood staan er nog meerdere activiteiten voor deze duiken gepland. Om de stenen op hun plek te krijgen is er gebruik gemaakt van een zogeheten cargonet waarmee de stenen langzaam op de bodem zijn gelegd. Deze netten bevinden zich na twee jaar nog steeds op bodem. De biologen hebben aangegeven dat ze deze netten graag uit zee verwijderd willen hebben. Wij besluiten, nu we hier toch zijn, de biologen hiermee te helpen.

Na het ontbijt bespreken we de tactiek hoe we de netten het beste kunnen verwijderen zonder daarbij het onderzoek te verstoren of de stenen te verplaatsen. Al gauw komen er visuele hulpmiddelen tevoorschijn in de vorm van een servet en cherrytomaatjes, om het net en de stenen te representeren. De operatie gaat van start!

Rienk, Melchior en ik dalen als laatste buddyteam af in het helderblauwe water. Onderwater zien we hefballonnen gemonteerd die de netten omhoogtrekken om zo de stenen er als een chirurg tussenuit te snijden. Om sommige stapels stenen zien we al een kale cirkel waar het net heeft gezeten. De stenen zijn begroeid, maar helaas heeft het zand ook om zich heengeslagen en zijn niet alle stenen nog even goed te herkennen. Afgezien van begroeiing vinden we ook grote strengen pijlinktviseieren, die we met rust laten.

Het houten wrak gaat het gevecht met de zee verliezen. De grote trommels met visnetten staan nog overeind maar de structuur van het wrak vervalt steeds meer. Wij vinden nog een oud stuk vastgehaakt visnet op het wrak dat we op de ouderwetse, niet-medische, manier wegsnijden. Onze taak is volbracht en met de laatste paar minuten bodemtijd maken we een rondje op het wrak en ik merk hoe uniek de Doggersbank is. Afgezien van het helderblauwe water leven hier ook veel meer grote kabeljauwen en koolvissen, sommigen van bijna 1 meter, dan elders in de Noordzee. Ook vind je hier grote kolonies dodemansduim, Nederlands enige zachte koraalsoort.

Terug op de boot is de operatie zo goed als geslaagd. Drie cargonetten zijn al geborgen en ook is er bijna een big-bag vol oud visnet verwijderd van het wrak. Een goede score voor de eerste duik en met nog een duik op de planning gaan we deze operatie zeker tot een goed einde maken. Helaas hebben we het verhuisbericht van de unieke achtarmige bewoner gemist.

Arjan van Uem

]]>
10221