Een blog van Marja Smith.
We varen terug richting Scheveningen, met nog één duik te gaan, op het wrak de Vaderdag. Als nieuweling aan boord ben ik tijdens elke afdaling benieuwd hoe de stille getuigen van het verleden er bij liggen. Dit soort duiken is niet voor iedereen weggelegd, maar voor het team van DDNZS is het gesneden koek, alles loopt op rolletjes, iedereen weet wat hij doet, en wat er gedaan moet. Ik duik als extra ogen voor mijn begenadigde maar kippige filmer en we nemen de tijd om het rijke leven op de wrakken te bewonderen. Iedere keer als we een stofwolk zien, weten we dat daar de ferme jongens en stoere knapen aan het worstelen zijn met bossen lijnen en netten, wij gaan de andere kant op, anders worden de plaatjes niet mooi. Grote Noordzee krabben, ontdaan van hun vislijnen , staan erop om hun redders de hand te schudden, iets wat niet door iedereen op prijs wordt gesteld.
Duikers weten hoe mooi de onderwaterwerelden zijn, en de gematigde zeeën zijn het rijkst. Als de nettensnijders weer aan boord getakeld zijn, zijn ze bedekt met een laag wriemelend kril, jammer dat een walvis ze niet even aflikt voor ze boven komen, zou een mooie shot zijn. Met een posse van professionele filmers en fotografen die elke dag met beesten van camera’s naar de bodem zinken, is het beeldmateriaal adembenemend. Alsof er geen 2000 lumens hun brein aan het braden is, gaan ze kalmpjes hun gang; ze eten, dreigen, flirten, spelen verstoppertje…doe maar net of de camera er niet is? Ze lijken met recht trots op hun habitat, hoewel de schoonmaak nog niet klaar is. Let maar niet op de rommel is niet goed genoeg voor DDNZS, gelukkig, want we kunnen niet zonder gezonde zeeën en oceanen, niet voor de schoonheid, voor overleving van onze soort.
Ik vraag me af hoe ik om me heen mensen ga vertellen dat er in de grijze klotsbak alleen al zo´n slordige 58 soorten zeenaaktslakken, de één nog mooier en vreemder dan de ander stilletjes rondkruipen, zonder dat ze denken dat ik de afgelopen 5 dagen decoratief op de voorplecht van een jacht rond Malta heb doorgebracht. Geen bikini’s en Speedo’s (gelukkig) , maar regen, wind, golven, een goed schip en een heus Nederlands rif. Misschien mag ik nog een keertje mee…