Blog van Udo van Dongen.
Het is nu maandag 10 september, gisterenmiddag is de wind enigszins op komen zetten en ’s avonds duiken we op de Antje Oltmans, een vrachtschip dat op 16 oktober 1976 naar de kelder is gegaan en nog grotendeels intact op haar zij ligt te rusten. En dat rusten kan letterlijk worden genomen, want voor het eerst treffen we een wrak aan met nauwelijks tot geen lijnen en netten en dus hebben de nettensnijders het dit keer gemakkelijk. Alhoewel, het wrak ligt dieper dan verwacht en de stroming begint er al aardig in te komen.
Tegen de tijd dat we allemaal weer uit het water zijn is de wind nog niet bepaald gaan liggen. Terwijl wij eten zet kapitein Pim koers naar de Koningin Wilhelmina, een raderboot die in 1916 zonk nadat zij op een Duitse zeemijn voer. De Wilhelmina ligt tegenwoordig op een diepte van 42 meter en dat zijn dieptes die ik normaal gesproken liever vermijd. Maar, dit is een bijzonder wrak en voor het eerst krijg ik nu de kans mijn trimix brevet in het echt te gaan benutten, wat ik stiekem toch best spannend vind. Want ze kunnen dan wel beweren dat je minder last van stikstofnarcose hebt op dieptes met Helium in je ademgas, ik moet het eerst allemaal nog maar eens meemaken.

En dan is het 6:30 ‘s ochtends, een zacht alarm gaat af na een onrustige avond en nacht op een deinende Fourcault. Ik heb de hele nacht de aankomende duik liggen herhalen, want dat doe je als technisch duiker in spe, en brak rol ik dan uiteindelijk mijn nest uit. Iets in me zegt dat het toch wel fijn was geweest als ik dat nachtelijke eindeloze herhalen van de duik op een of andere manier uit had kunnen zetten. Eindelijk zal het gaan gebeuren en om 7:00 zitten we op het dek na een licht ontbijtje onder een grijze lucht onze duiksets om te bouwen met trimix dubbelsets. Net na 7:30 gaan de eerste duikers te water en omdat Joop, Cor en ik het tweede buddytrio zijn liggen wij er kort na hen in. Na een ruig ritje over golven van een meter of twee worden we vlakbij de boei gedropt en al snel dalen we af langs de ankerlijn. Vanaf een meter of twintig zwemmen we al in de schemering en wanneer we het wrak op meer dan 40 meter diepte bereiken zwemmen we in absolute duisternis: toch jammer dat de zon vandaag niet schijnt, het had de foto’s ten goede gekomen. De helium lijkt zijn werk goed te doen want ik heb het gevoel een stuk frisser te zijn in mijn hoofd vergeleken met hoe ik me normaal op dit soort dieptes voel. Het eerste buddypaar heeft al een reel uitgerold en we besluiten deze te volgen. Na een meter of 10 zwemmen we langs het eerste schoepenrad en ik probeer wat foto’s te maken, wat niet meevalt omdat scherpstellen in het donker nogal moeilijk gaat. Joop en Cor zien het schoepenrad niet eens en ze zijn inmiddels al doorgezwommen. Ik haal ze gauw weer in en al vrij snel gaat de lijn linksom en na een meter of 8 nog eens zodat we aan de andere kant van de Wilhelmina uitkomen. Niet veel later zwemmen we bij het tweede schoepenrad dat net zo mooi begroeid is met zeeanjelieren als het eerste en opnieuw probeer ik wat beelden te schieten. Onze geplande bodemtijd van 30 minuten nadert met rasse schreden en we besluiten om te keren zodat we op tijd terug zijn bij de ankerlijn om te beginnen aan onze opstijging van een half uur. Eenmaal terug aan de oppervlakte is de wind nog harder gaan waaien en is de golfhoogte toegenomen tot meer dan drie meter; de twee geplande duiken op de nabijgelegen Copenhagen worden helaas geannuleerd. De voorspellingen voor morgen zijn gelukkig iets gunstiger en volgens de huidige planning halen we dan in ieder geval één van deze twee duiken in.