(Een waargebeurd verhaal met verdraaide waarheden)
De trossen zijn geworpen en we laten onze weg dirigeren op het ritme van de scheepsmotoren van de MS Tender. De heupjes beginnen wat onwennig heen-en-weer te bewegen, terwijl ik probeer langzaam dit ritme weer op te pakken. Gevoel voor ritme heb ik wel, maar met mijn enigszins introverte persoonlijkheid valt het niet mee om uitbundig te dansen. Dit zal ik van nature altijd proberen te mijden.
Ik ben wel iemand die zichtzelf blijft uitdagen omdat ik weet dat dit belangrijk voor me is en me in het verleden al veel goeds heeft gebracht. Het is goed om uit jouw comfortzone te stappen en te ontdekken wat er te vinden is achter de horizon die jij voor jezelf hebt opgeworpen. Tot zover de theorie…
Ik was 14 jaar en daar stond ik dan.. Volledig overprikkeld, klamme handen en mijn nieuwe schoenen van lood. Deze schoenen moesten gaan dansen, maar ze wilden vluchten. Mijn eerste dansles in danscentrum Koning te Stadskanaal. Ik moest een meisje uitkiezen om mee te gaan dansen. Hoe heb ik me hierin laten praten..? Een paar van mijn vrienden stappen voorzichtig op een meisje af. Het meisje dat ik op het oog had wordt vlak voor mij weggekaapt door één van mijn beste vrienden en ik wijk dus maar naar rechts, terwijl ik bijna struikel over mijn eigen voeten. Het zweet breekt me uit…
Het zweet op mijn rug droogt nu langzaam op en het zeebriesje koelt me heerlijk af. Alle nodige spullen en mijn zware duikset staan weer aan boord. Ik probeer enige structuur te brengen in alle spullen die ik nodig heb om hier de komende dagen te overleven. De hitte, de dijken met haar zeesluizen en mijn dagelijkse beslommeringen verdwijnen langzaam achter de horizon.
De volgende ochtend zijn we ruim 100 zeemijlen uit de kust en bereiden we ons voor op het ontbijt met het nieuws van SBS6 op de achtergrond. De nieuwe miss Nederland blijkt een transgender te zijn. Een grote brand heeft meerdere bedrijven in de as gelegd. Er wordt getwijfeld over het al-dan-niet toekennen van een code rood in verband met storm, windstoten, onweer en hagelstenen die de grote van een golfbal kunnen aannemen.
Misschien had ik dit liever allemaal niet willen weten en had ik dit liever achter de horizon willen laten. Een code geel lijkt mij voldoende en laten we ondertussen maar zo ver als mogelijk uit de buurt blijven denk ik dan… Alles in mij zegt dat we nu beter kunnen vluchten.
Van Quickstep naar Rumba en van Tango naar Chachacha. Klamme handjes bleef ik houden, maar één ding wist ik al vrij snel zeker. Dansen is niet mijn ding!
Vandaag is alles anders. Het weer is omgedraaid en de golven zijn opgestuwd. Ik heb goede zin en het voelt alsof ik de wereld aan kan. De heupen zijn inmiddels losgeschud en ik spring de dansvloer op vol overtuiging van mijn kunnen. Mijn vrienden en vriendinnen dansen hier met me mee. De dansvloer lijkt te bewegen en de kleuren en geluiden om mij heen lijken intenser dan ooit tevoren. We dansen, we springen, we lachen en zingen. Ik neem Klaudie bij de hand voor een Tango van bakboord naar stuurboord en grijp me vast aan Harold voor een Quickstep retour. Een golf overspoeld de dansvloer en ik struikel bijna over mijn eigen voeten. Ik wrijf het zout uit mijn ogen en droog mijn klamme handen aan mijn broekspijpen. Voor nu is mijn ego even gekrengd, maar wie weet wat de nabije toekomst me nog gaat brengen.
Hier sta ik dan met mijn nieuwe werklaarzen met neuzen van staal. Dit schoeisel moet mijn voeten stevig op de vloer houden, maar ze willen dansen…
Het weer verslechterd en de stroming zit tegen. “Ik denk dat dit het laatste zonnetje is”, zegt Ernst. “Voor vandaag of de rest van de expeditie?”, vraag ik hem. Ik dans maar door want ik wil het antwoord eigenlijk niet weten.. Soms kun je immers beter vluchten.
De enige manier om aan dit dansgeweld te ontkomen is door weg te duiken onder de golven. Hier kunnen we ons verbergen en heerst er rust. Vluchten kan nu echter niet meer. Ik ben onderdeel geworden van iets waar ik geen invloed op heb. Het is de MS Tender waar ik me door laat leiden en de Noordzee dirigeert. Het is maar te hopen dat deze trip me nog iets goeds gaat brengen, want één ding weet ik zeker. Duiken is wel mijn ding!
Eén seizoen dansles. Ik heb er veel van geleerd. Dansen is niet mijn ding! Maar het heeft me wel veel gebracht. Want het meisje dat tijdens mijn eerste dansles vlak voor mij werd weggekaapt, heb ik later leren kennen als Annemarie en is nu toch al ruim 18 jaar mijn vrouw!
Wouter Mennen
